کُلُ یَوم‌، یَومُ الاتِحاد

[به بهانه هفته وحدت بین اهل تسنن و اهل تشیع درکشور همسایه]
نویسنده:عادل مخلص

دیگر مردمی پیدا نخواند شد که عقیده بر اینکه؛ رمز و راز موفقیت اتحاد است را نداشته باشند.
فرزند یک پدر {آدم علیه السلام}
به لحاظ انسان بودن دید برتری و سلطه گری را از اذهانمان خارج کنیم!
سَوای دید ملیتی با یکدیگر زندگی و تعامل داشته باشیم.
نگذاریم سرانمان دکمه آغاز جنگ هایی را فشار دهند که خود درآن حضور فیزیکی نداشته، دو طرفی که از شرارت های شوم طرف سوم – دشمن – یا سران خود اطلاعی ندارند قربانی بشوند.
چه زیباست تصور زمینی دور از جنگ، عذرخواهم ورق دفترم را نمیخواهم با تخیلات پُر کنم!

اتحاد بین مذاهب اسلامی
درآن سالیان▪️خیرُ القُرُونِ قَرنی، ثُمَ الَذینَ یَلُونَهُم، ثُمَ الَذینَ یَلُونهم ¤نبی مکرم اسلام صل الله علیه وسلم¤ ▪️بود که اسلام و مسلمانان وحتی آنانیکه به دارالاسلام که دارالسلام بود برایشان، در بهترین دوران خود قرار داشتند و فاتحان و ناجِحان تاریخ گشتند، زیرا انصار در کنار مهاجرین و مهاجرین در کنار انصار بودند و ابوبکرصدیقی در کنارعمرفاروقی، عثمان غنیی و علی مرتضیی بوده، متحد و چنگ زنان واقعیی به حَبلِ الله بودند.
فکر و هدفی خدایی و برای خدای عَزَوَجَل داشتند(رضوان الله علیهم اجمعین).
اصحاب جلیل القدر هریک گریزان از مسوولیت خطیر و سنگین دُنیَوی و اُخرَوی زعامت امور و خلافت اسلامی بودند، کسی از آنان تشنه قدرت و مقام و کرسی نبوده، طبق تقدیر خداوندی و شورای صحابه رض ابوبکر صدیق رض را به خلافت انتخاب کردند و او را تنها نگذاشته یکی مشاور خلیف شدو یکی قاضی خلافت اسلامی و آن دیگری سرلشکر قوای نظامی خلافت اسلامی.
باید درس گرفت و الگو برداری کرد، حقیقتا نمیخواهم بیشتر وارد تاریخ و وقایع آن زمان مبارک شوم و مطالعه ای با تدبر و تامل، به شما واگذار میکنم، ولی عجبا که آنها از شر کینه و تفرقه به خدای لایزال پناه میبردند و در گسترش دین محمدی (ص) از هیچ تلاشی دریغ نمی ورزیدند و اما ما دنبال تفرقه و کینه ایم و دشمن مارا بخودمان مصروف کرده، تا خود براهدافش نایل بگردد.
در آن زمان حساس با دسیسه های شیطانی و نفوذ خوارج و منافقین وقایعی صورت گرفته که نمیتوان بر ثقه کامل آن ها تاکید داشت، ولی متاسفانه دلیلی بر تفرقه و دوری و دوگانگی در میان مسلمانان شده است، که خلاف ارزش ها و آرمان های اهل بیت کرام و اصحاب جلیل القدر رضی الله عنهم اجمعین می باشد!
ولی هر چه که بوده و دربین آنان بوقوع پیوسته، آیا مصلحت اسلام و امت اسلامی ایجاب میکند که بر اختلافاتی که دامن زدن به دانها بوسیدن هدف دشمن و عملی کردن آن میباشد، دامن زده بشود و توافقات و اشتراکات زیاد میانمان را که الظهَرُ مِنَ الشَمس است فراموش کرده شود؟
بجای دامن زدن به اختلافات برگردیم به اصول و ارکان دینمان و اشتراکات میان مذاهب را تدریس کنیم و از اختلافات دوری گزینیم زیرا هیچ طرفی بر هیچ نتیجه ای نخواهیم رسید!
اختلافات مانند چسپی چسپناک از جنس ساخت دشمن، برما چسپیده است!

مع الاسف دَورِ هم‌جمع شدن همه مسلمانان زیر یک سقف بسیار دشوار شده است!

گلَه مندم و متیقن به بجا بودن گله ام نیز هستم، دیده ام که میگویم!
یادم است در اوایل ورودم به فضایی با اکثریت تشیع جهت تحصیل، با برادری شیعه آشنا شدم، فی البدایه در مورد خودمان صحبت کرده معارفه صورت گرفت، هریک در مورد وضعیت حاکم بر کشورهایمان و اوصاع نابسامان امت اسلامی صحبت کردیم و بنده تاکید بر حاکم بودن تسامح مذهبی در کشورم داشتم.
برای استحکام هر چه بیشتر زنجیره رفاقتمان براین شدم تا درموارد مشترکی که در بین مان است صحبت کنم و از اختلافات دوری کنم، عقیده ای که برای هر سنی تدریس میشود و من نیز براین عقیده هستم را در مورد اهل بیت کرام رضی الله عنهم بیان کردم که °حُب اهل بَیت، مِنَ الایمان° است. متحیر و شگفت زده شده بود و گویا کذب ها و بَزر های عداوت و دشمنیی که بعضا از منابر و مراکز در مورد اهل سنت در دلش کاشته شده بود به خُشکی و تزلزل مُبَدَل شده و مشخص شد چنین برایش گفته نشده بود.
و او نیز اشاره ای در مورد عقیده اش در مورد ام المومنین رضی الله عنها و خلفای راشدین رضی الله عنهم را به طور مثال بیان کرد که آنچه که برما از طریق ویدیو و بعضا طُرُقَ دیگر رسیده بود، نبود.

احترام به عقاید و مقدسات یکدیگر تا مرزی که بر خلاف دساتیر دینی و مذهبی مان نباشد آرزوست!
در شان هیچ مذهبی نیست که مشهور به مذهب لعن و سَب باشد، زیرا اسلام خود زداینده لعن و سَب است وطبعا چنین عملی دور از توقع و منزلت پیروان عزیزش است.
میتوانم بصورت آرزو بیان کنم ولی تحقق این موضوع به دست شماست، اختلافات را کنار بگذاریم و با تمسک به مشترکات، بنیان گذاران تَقَرُبَ مذاهب باشیم.

درمورد اینکه مراجع عالیقدر و شخصیت های مذهبی ذی صلاح فتوای حرمت توهین به مقدسات مذاهب را میدهند و هفته ای بنام وحدت براه میاندازند که بیش از چهل سال قدامت دارد، اقدامی بسیار نیکی بوده خود آغازگران دوری وکنار گذاشتن اختلافات است.

حمدَا لله کشورمان در نبود هفته و روزی نمادینی بنام وحدت، بجای آن قاعده (کُلُ یَوم‌، یَومُ الاتِحاد) داریم و بدان عمل نموده وخواهیم کرد ان شاءالله، و آنانیکه قصد تخریب وحدت حاکم میانمان را داشته باشند قبل از اینکه دست بکار برای ایجاد تفرقه میانمان بشوند بایستی با دست هایشان قبر نیز برای خود بِکَنَند!

کشوری که هفته ای را اختصاص به وحدت میدهد شایسته خواهد بود که جای شعار دادن را با عمل مُعَوَض کند!
تا اینکه مردمش نظاره گر تحقق آرمان های انقلابشان باشند.
مردمی که از ابتدای انقلاب اسلامی تا به اِلحال در کنار کشور و هموطنانشان بودند و با نهایت متانت، با وجود غیر محسوس بودن حقوقشان، بسیار مسالمت آمیز در خواست بنای مسجد جامعی در پایتخت کشور اسلامیشان را دارند که چهل سال است دست رد بر سینه شان زده شده است، پاسخی عملی کننده شعار وحدت را داد!

امام موسی صدر، الگوی بسیار خوبی برای مخاطبان!
آیت الله موسی صدر اُسوه و نماد اتحاد و برقراری توازن شرعی در بین ادیان و مذاهب است، موسی صدر کشور لبنان را از معضلات و جنگ های داخلی نجات داده بنیانگذار وحدتی دائمی شد.

به امید برقراری وحدت، اتفاق، همدلی، توازن و اعتدال در بین مذاهب اسلامی!