صلح نیاز مبرم ملت ما!

نوشته: عبدالباسط امل

 بیش از چهار دهه می شود که درین وطن کشتار و خونریزی جریان دارد و با گذشت هر روز شدت می گیرد، روزی نمی گذرد که خانوادهٔ افغان غم نداشته باشد، بانویِ همسرش را از دست ندهد، پدری فرزندش را و مادری جگرگوشه اش.

این چیزیست که نسل قبل از ما با تمام وجود تجربه اش کردند و نسل جدید نیز با آن دست و پنجه نرم می کند. هر افغانِ که صبح از خانه خارج می شود مطمئن نیست زنده بر می گردد یا نه؟

کشته شدن و سَر به نیست شدن بخشِ لایجزا از زندگی ما شده است که چه مردمان عادی هستیم یا نظامی دولتی و یا هم مخالف دولت؛ درد مشترک همه ما است.

این درحالیست که کشورهای دیگر، ملت های همسایه وغربی زندگی بسا مرفه و آرامی را دارند، زن و بچه شان غرق خوشی ها و لذتهای زندگی اند، نه کمبودی اقتصادی را احساس می کنند و نه از نبود امنیت مثل ما به ستوه آمده اند، آنها به راستی زنده اند.

آنچه من می خواهم فشرده بیان کنم راجع به صلح واختتام جنگ است. جنگِ که خوابهای هر افغان را ربوده، جنگ کهِ هیچ خانهٔ را بدون ماتم نگذاشته، جنگِ که هرچی دوام یابد شعله ور می شود و کسی جز افغان صدمه نمی بیند.

آیا واقعاً به صلح نیاز است یا ملت حاضر است هنوز هم چندین دهه دیگر فرزندانش را از دست بدهد؟ طی این چهاردهه دیده شد که جنگ محصولی جز ویرانی و تباهی ندارد، اگر واقعا چیزی عاید ملت ما می شد پس از جهاد پاک در برابر روسها نتیجه ملموسی را شاهد می بودیم که متأسفانه همه چیز ازدست مان رفت مگر نام بدی که خیانت کاران به جهاد و مجاهدین گذاشتند، جنگ با طالبان پس از حکومت مجاهدین، جنگ طالبان با حکومت آقای کرزی و قتل و کشتاری که تا کنون شاهدش هستیم؛ هیچ یک چیزی دستِ مان نداده است حتی که آبادیها و آرامش را از ما سلب کرده و ما را به ملتِ رنجدیده و متفرق بدل ساخت.

جنگ آخر خط است، جایِ که آنسوترش چیزی نیست جز مرگ! هرقدر ادامه یابد کسی جلوتر ازین خط رفته نمی تواند مگر این که کشته شود.

راه حل و راه مناسب و منطقی به ملت ما جز درخواست خالصانه و صادقانه برای دست برداشتن از جنگ چیزی نیست، اگر می خواهیم دیگر شاهد کشته شدن هموطن خود نباشیم، اگر دوست داریم کشور ما ازین بیشتر نابود نگردد باید به عقب برگردیم، فکر جنگ و خشونت را از اذهان خود پاک کنیم و در عوض اذهان خود و ملت را از محبت و صمیمیت و صلح مملو بسازیم.

یادمان باشد این کار با شعارهای میان تهی و مقطعی حاصل نمی شود باید برنامه های درازمدت و بزرگ به آن ساخت، سعه صدر داشت، هموطن خود را با وجود مشکلات و ضعفهای که دارد بپذیریم و برای تغییر مثبتش تلاش کنیم، هر عمل و گام مثبتی را ولو کوچک باشد ارزش بدهیم و به آن جامه عمل بپوشانیم.