نوشتۀ: فرید شاهین
ترک عادت زشت مانند خودخواهی، نفرت و دشمنی، مانند یک نیروی نهفته در بدن انسانها است، انسان چون موجود اجتماعی است و به دوستی با دیگران نیازمند است، به همین لحاظ نمیتواند مدت زیادی از دیگران دور باشد و به دشمنی و عداوت مداومت ورزد، وقتی لطف و توفیق الهی شامل حال انسان شود، بالآخره روزی فراخواهد رسید که دست از دشمنی برداشته و با محبت و مهربانی با دیگران برخورد کند.
محبت بهترین داروییست که الله متعال برای شفای قلبها آفریده است، از محبت خارها گل میشود و این تجربه شده است، از محبت ناممکن ها ممکن گردیده است، رؤیاها به حقیقت مبدل شده است،
محبت و مهربانی یکی از خصلت های پیامبران است، بیایید برای آراسته شدن به این خصلت پیامبران، اقدام عملی کنیم، مثلا: اگر کسی در مقابل ما بدی کرد ما باید در برابر او مهربانی و گذشت را پیشه کنیم، چنانچه مولانا گفته است: چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست؟
همچنان اگر کسی به کمک و همکاری ما نیاز داشت از کمک او دریغ نکنیم، اگر کسی سوال کرد برایش جواب قناعت بخش بدهیم، اگر مورد انتقاد گرفتیم به نرمی بپذیریم و بخاطر اصلاحش اقدام کنیم، اینگونه میتوان محبت را حتی به دیگران آموخت.
و نیز در انتقاد از دیگران باید راه درست و میانه را در پیش گرفت، اگر در انتقاد از دیگران متوجه رفتار و رویۀ خود نباشیم دوستی تعداد زیادی را از دست خواهیم داد، اگر کسی را تحقیر کنیم، در حقیقت اورا از اصلاح شدن نا امید کرده ایم، بهترین راه انتقاد همانا میانه روی و اعتدال و استفادۀ روش نیکو است.
گاهی اوقات بدترین دشمن بهترین دوست میشود، فراموش نکن که از سیاه ترین ابرها بهترین باران میرسد، از خشک ترین چوب شیررین ترین میوه جهان ( انگور ) بدست می آید، هیچ کس و هیچ چیزی در جهان به درد نخور نیست مهم این است که بتوانیم چگونه از آن استفاده مثبت و چگونه در مقابلش برخورد کنیم، میتوانیم از یک شخص برای خود دشمنی بسازیم که هر لحظه در کمین نابودی ما قرار داشته باشد و یا هم میتوانیم محافظی بسازیم که برای نجات جان ما خودش را سپر ما قرار دهد و جانش را فدا سازد…
فاصلۀ میان این دو فقط اندیشه و رفتار ما با دیگران است و بس!