بسم الله ذکی
ﺭﻭﺯﮔﺍﺭﯼ ﻣﺎ ﻃﻮﺭﯾﺳﺖ ﮐﻩ ﺑﺖ ﺗﻌﺼﺐ ﻭ ﻗﻮمگرایی ﺳﺠﺪﻩ ﮔﺯﺍﺭﺍﻥ ﺯﯾﺍﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﭘﺭﭼﻡ ﺟﺎﻫﻼﻧﻪ عصبیت به ﻫﺮ ﮐﻧﺞ ﺍﯾﻥ ﺳﺮﺯمین ﮐﻩ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﺵ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﻥ می ﭼﮑﺩ ﺑﻪ ﺍﻫﺘﺰﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺮﺩﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺍﯾﻥ ﻗﺎﻓﻠﻪ عصبیت ﮐﺳﺎنی ﺍﻧﺪ ﮐﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ لیاﻗﺖ ﻭ ﺷﺎﯾﺳتگی ﺑﻪ ﺍﯾﻥ ﮐﺭسی ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻫﺎ تکیه نزده ﺍﻧﺪ؛ ﺍﯾﻧﺎﻥ ﻏﺎﻟﺒﺎٌ ﮐﺳﺎنی ﺍﻧﺪ ﮐﻩ یا ﺑﻪ وسیله ﺯﻭﺭ و زر ﺑﻪ میدان ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﯾﺍ ﻫﻢ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺍﻧﺪ ﮐﻩ یک ﺷﺒﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺍﺳﺘﺨﺒﺎﺭﺍﺕ بیرﻭنی ﺑﻪ ﺩﺍﯾﺭﻩ ﺻﻼحیت ﻫﺎ ﻭ ﮐﺭسی ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻥ ﺳﺮﺯﻡﯿﻥ بی ﺻﺎﺣﺐ ﻭ بی ﯾﺍﻭﺭ ﭘﺭﺗﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. !!!
ﺩﺭﺩﺍ ﻭ ﺩﺭیغا ﮐﻩ هیزم ﺳﻮﺧﺖ ﺍﯾﻥ میدان ﮐﺳﺎنی ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﮐﻩ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍنی ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ سیه ﺭﻭﺯﯼ ﮐﺷﺎنیدﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﺯﺟﺎﻧﺐ ﺩﯾﮕﺭ ﻓﻘﺮ ﻭ بیچارﮔﯽ ﺭﺍ ﭼﻭﻥ ﺍﺑﺮهای سیاﻩ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ میﺷﻮﺩ ﺩﺭ جبین ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ ﺍﯾﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ دید ﻭ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﯾﻩ ﺩﯾﮕﺭ، ﺍﯾﻧﺎﻥ ﺍﻏﻠﺒﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﮐﺳﺎنی ﺍﻧﺪ ﮐﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻮﺕ ﻻﯾﻣﻮﺕ حیاﺕ ﺑﺴﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻭ ﯾﺍ ﮔﺍﻩﯽ ﭘﺩﺭﺍﻥ ﺑﺎﺩﺭﻭﮔﺭﯼ ﻭ مچیﮔﺭﯼ. .. ﻭ زمانی ﻫﻢ ﻣﺎﺩﺭﺍنی ﺑﺎ ﺗﺎﺭ ریسی ﻭ تگدﯼ ﮔﺭﯼ… ﺍﯾﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﻭﻣﻨﺪﯼ ﺭﺳﺎنیدﻩ ﺍﻧﺪ. ﮐﻩ ﺍﯾنک ﻓﺮﻋﻮنیان، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺬﻭﯾﺭ ﻭ ﺭﯾﺍ ﺑﻪ جنگ عصبیت ﻡﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﺎ ﺭیختاندن ﺧﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﺍﮎ ﻭ ﻣﻄﻬﺮ ﺷﺎﻥ ﻗﺼﺮﻫﺎﯼ ﻣﺠﻠﻞ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮرنگ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﮐﻟﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭ ﻭﺍﻟﺪﯾﻥ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﺗﺮ ﻧﻤﺎﯾﻧﺪ. !!!
امیدا ﺩﺭ میانﻥ ﺧﺎﮐﺳﺘﺮ ﻧﺎ ﺍمیدﯼ ﻫﺎ ﺟﺮﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺯ ﺍمید ﻭ ﺁﺭﺯﻭ نیز ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻫﻞ بینش ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻡﯽ ﻧﻤﺎﯾﺩ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧانی ﺍﻧﺪ ﮐﻩ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺁﺑﺎﺩﺍنی ﻭ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﻭﻃﻦ ﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﯾﺷﻪ ﻧﻮ، ﻣﺪﯾﺭﺕ ﻧﻮ، ﺭﻫﺒﺮﯼ ﻧﻮ، ﺗﺨﺼﺺ ﻧﻮ، ﻓﻨﺎﻭﺭﯼ ﻧﻮ، ﺡﮑﻭﻣﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﻮ … ﺍﻧﺪ. ﺍﯾﻧﺎﻥ میخوﺍﻫﻨﺪ ﮐﻩ ﺑﻨﺎﯼ سیاسیﮐﺷﻮﺭ ﺷﺎﻥ را ﺑﺎ ﺧﺸﺖ ﻫﺎﯼ “ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﯼ” ﻋﻤﺎﺭﺕ ﻧﻤﺎﯾﻧﺪ، ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻟﻮﺥ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﺨﻮﺭ ﻗﻮﻡ ﻭ قبیله. ﺩﺭ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﻡﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﻓﺖ:
ﺍﯾﻥ ﺟﺮﻗﻪ ﺍمید، لیاقت ﺍﯾﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻩ ﯾﺍﺭﯼ ﺷﻮد. ﺑﻪ امید ﮐﺍمیابی ﮐﺳﺎنیکه ﺍﺳﻼمی ﻭ ملی می ﺍﻧﺪﯾﺷﻨﺪ.