دعوتگران مسیحی افغان در دهلی جدید

عبدالرحمن زعیم،دهلی

بیشتر از یک دهه بدینسو که توجه جامعه جهانی به افغانستان جلب شده است، شاهد هستیم که افغانستان در موارد مختلفی رشد نموده است و کشورهایکه به افغانستان همواره درهای همکاری را گشوده است، نیز در مسایل مختلفی به این کشور همکار بوده که برخی در بخش های نظامی، عده ای اقتصادی، بخشی آن ها در مسایل آموزشی و علمی، و نیز عده ای از آنها در چندین موارد با افغانستان همکاری نموده اند. یکی از این کشورها که آغوش همکاری را برای کشور ما گشوده، کشور هندوستان میباشد که در مسایل بیشتر اقتصادی و آموزشی با کشور ما همکاری نموده که همیش محسوس بوده است.

اما اینرا میدانیم که به “مقولۀ محلی افغانی، به میدان خشک وخالی” کسی با کسی کمک نمیکند مگر اینکه یک فرد دلسوز خاص جهت رضای خدا با یک نیازمند دیگری کمک کند. کشور هندوستان از بدوتأسیس ادارۀ مؤقت، انتقالی و به تعقیب آن دوره های ریاست جمهوری، با افغانستان در پهلوی دیگر معاونت ها، همکاری فراهم نمودن بورسیۀ تحصیلات عالی برای محصلان افغان در داخل کشور هندوستان، و به همین قسم فراهم نمودن زمینۀ تحصیلات خصوصی برای دوره های لیسانس، ماستری و دوکتورا، افغانستان را کمک کرده است. تعدادی از محصلین افغان از طریق بورسیۀ دولتی و عده ای هم با مصارف شخصی خویش، در هندوستان؛ جاییکه از نظر پرداخت فیس به تناسب دیگر کشور ها ارزانتر و از نظر کیفیت درس هم حتی با کشور های غربی برابری میکند، به تحصیل پرداخته است.

چنانچه در این مدت کشور هندوستان، این زمینه سازی را برای محصلان افغان، خصوصاً همکاری بورسیۀ دولتی را نموده است، ثمرۀ آنرا افغانها بدست آورده است؛ اما، آیا کشور هند در مقابل از افغانستان و افغانها هم کدام منفعتی بدست می آورد؟ آیا این کشور بدون کدام مقصد به افغانستان همکاری مینماید؟ چنانچه در آغاز این مطلب مقولۀ افغانی را بکار بردیم که «به میدان خشک و خالی کسی به کسی چیزی نمیدهد» لازم میدانم که اهداف کشور هندوستان در مقابل همکاری با افغانستان را در جند نکته مورد بحث بگیریم که منجمله میتوان به موارد مانند همکاری هند با افغانستان جهت مقابلۀ دپلماتیک با پاکستان و غیره اهداف سیاسی و نظامی را نام برد؛ اما آنچه قابل بحث است مسایل تهاجم فرهنگی و ارتداد افغانها به مسحیت می باشد.

رسانه ها و تهاجم فرهنگی، قیمت خدمات هندی
متأسفانه که با ورود جامعۀ جهانی به افغانستان، به یکبارگی و بصورت بی سابقه هدف دادن فرهنگ افغانی و اسلامی و مبارزه با این فرهنگ در صدر برنامه های کشور های مختلف قرار گرفت که هر کدام به نحوی به ترویج فرهنگ های غیر اسلامی کشورهای شان در جامعۀ سنتی و اسلامی افغانستان پرداخته و این موضوع را از راه های مختلف خصوصاً برنامه های رسانه ای بشمول رادیو، تلویزیون، مطبوعات چاپی و انترنتی توسعه داده چنانچه ماهانه و سالانه میلیون ها دالر صرف این فعالیت ها میشود. ازدیاد و موجودیت رسانه های وابسته در افغانستان که تعداد شان به صدها میرسد خود نمونه ای از این مسئله بوده که اکثراً کوشیده اند با برنامه های موسیقی، فیلم و سریال های مبتذل و ضد اسلامی، توجه فامیل ها، بزرگسالان و هر دختر و پسر افغان را جذب کنند. در پهلوی این همه تعداد کثیری از سریالها و فیلم های هندی میباشد که از اکثریت رسانه های تصویری، حتی تلویزیون های دولتی افغانستان در بعضی ولایات را میتوان یادآوری کرد که به صورت کامل با فرهنگ اسلامی در مبارزه بوده و کوشیده اند توجه مردم را بخود جذب کنند. اگرچه دولت افغانستان، خصوصاً پارلمان و وزارت اطلاعات و فرهنگ این کشور چندین بار کوشید تا این سریالها را توقف دهد؛ اما نه تنها اینکه توقف داده نتوانست بلکه چندین دفعه رسانه های تصویری دولت را به استهزاء گرفته و در مورد ناتوانی دولت پوچ گویی کرده اند. وزارت محترم اطلاعات و فرهنگ که در بعضی موارد با تعدادی از رسانه ها برخورد میکند و به اندکترین اشتباه شان، رسانه را توقف داده یا مسدود میکند، ثابت ساخته است آنقدر صلاحیت را ندارد تا هر کاری دلش بخواهد انجام دهد. نمونه ای از این صلاحیت داشتن و نداشتن آن مسئله پخش سریال های هندی است که این وزارت محترم هیچ وقت نتوانست تا بعضی تلویزیون های خصوصی افغانستان را مانع شود تا از پخش سریال های مبتذل هندی جلوگیری نموده و بتواند نفوذ خویش را ثابت نماید. این مسئله میرساند که بعضی دست های قوی وجود دارد تا از تصامیم بزرگ یک وزارت هم جلوگیری نماید. لذا تهاجم فرهنگی هند و مبارزه با فرهنگ اسلامی یکی از قیمت های است که ما افغانها در مقابل تسهیلات و خدماتی ارزانی را که کشور هند به افغانها مهیا میسازد می پردازیم و این کار از نقطه نظر یک شهروند هندی برای هند قابل ستایش است که هیچ فعالیت خویش را بدون قیمت انجام نمی دهد و برای ما شهروندان افغان یک خجالتی است که دولت ما این قدر ذلتی را تحمیل میکند که دین و فرهنگ ما را برای خدماتی که ارایه میشود، فدا مکند.

محصلین افغان، دعوتگران مسیحی در دهلی
کشور هند به نام کشور هزار مذهب نیز مشهور است و این بدان معناست که در بیش از یک میلیارد نفوس این کشور میتوان هرنوع مذهب و دینی را یافت؛ اما ارتباط با محصلین افغان مقیم این کشور، خصوصاً در دهلی جدید مرکز هند، نشانگر این است که داعیان بزرگ مسیحی از کشور های مختلف بویژه اروپا و امریکا به این کشور سرازیر شده تا از یک سو رهنما های باشند برای افغانهای نابلد و رنجدیده و از سوی دیگر هم زمینه سازی باشد برای ترویج مسحیت بین جو